Je kent het wel. Helemaal van slag of overdonderd en iedereen in je omgeving roept “ademt ne keer diep in en uit” and guess what… ze hebben gelijk!
Beeld je even in dat je in een stressvolle situatie gekomen bent. Wat gebeurt er in je lichaam? Je spieren spannen zich op, zweethanden, verhoogde hartslag, versnelde ademhaling, …
Allemaal tekenen van je lichaam dat je in gereedheid brengt voor de vecht, vlucht of bevries reactie. Deze reactie is de output van je centrale zenuwstelsel dat in de mot heeft gekregen dat er iets aan het gebeuren is dat mogelijk bedreigend is voor je verdere bestaan. Ok, fair enough, klinkt heel dramatisch. Maar het is wel zo!
Ons autonoom zenuwstelsel is een oeroud deel van ons lichaam dat zich baseert op zintuiglijke prikkels. Dit oeroude deel kent helaas niet het verschil tussen de dinosaurus waarmee hij ooit begonnen is of een onverwacht sterk geluid. Best vervelend zo’n zenuwstelsel dat gewoon zijn eigen zin doet. En daar komt het goede nieuws. Van alle output signalen die we krijgen in deze reactie is er één waar we zelf controle over kunnen houden. Onze ademhaling. En laat onze ademhaling nu net een krachtige katalysator zijn van de hele reactie, bingo!
Het is namelijk zo dat de wetenschappelijke studie rond hartcohorentie heeft ontdekt dat bij elke inademing ons hart versnelt en bij elke uitademing het weer vertraagt. Als we dus een verhoogde hartslag hebben kunnen we deze bewust naar beneden halen door ons te gaan focussen op een langere uitademing dan inademing. Je kan het prima vergelijken met de rem- en gaspedaal van een wagen. Adem je in dan druk je op de gaspedaal, adem je uit dan druk je op de rem. Gaat je wagen in overdrive, dan is het aan jou om je rem te vinden!
Volgende keer wanneer je nog eens compleet over de rooie gaat, denk dan even aan je oeroude zenuwstelsel. Vertel het met een aantal diepe uitademingen dat er helemaal geen dinosaurus is en dat de situatie best wel ok is. Druk op je rem, kom tot jezelf en ga weer verder.