Doorheen de geschiedenis en verschillende oude beschavingen is de Maan meer dan eens een voorwerp van aanbidding, verering en intrige geweest. Met haar magische aantrekkingskracht heeft de Maan dikwijls een hoofdrol gespeeld in meerdere mythes en legendes in verschillende culturen.
Er is bijvoorbeeld een zeer beroemde Chinese mythe; ‘Chang’e’. Chang’e is de Taoïstische godin van de Maan. Ze was de echtegenote van Houyi. Er zijn verschillende versies van deze mythe, maar het komt erop neer dat Chang’e en Houyi ooit onsterfelijke wezens waren. Ze verloren deze onsterfelijkheid als straf voor ongepast gedrag. In een poging deze onsterfelijkheid terug te winnen, nam Chang’e hiervoor pillen, helaas enkele teveel. Op een gegeven moment voelde ze steeds lichter worden en ging ze uiteindelijk zweven. Ze eindigde uiteindelijk op de Maan, om nooit meer terug te keren. Chang’e is één van de godinnen die geëerd worden tijdens het Chinese Midherfstfestival.
In sommige streken van Azië wordt deze mythe uitgebreid met het ‘Maan Konijn’. Samen met de Pad is het Maan Konijn een gezelschapsdier van de Godin en hij zou haar voorzien van het levenselixir. Op bepaalde tijdstippen doorheen het jaar kan je de vorm van een konijn in de Maan zien.
Selene en Luna zijn dan weer namen van Maangodinnen in de Griekse en Romeinse mythologie.
Volgens deze legende zijn deze Godinnen gehuwd met de God van de Zon. Hij reist door de dag en zij neemt het stuur over tijdens de nacht. Luna wordt dikwijls afgebeeld in een zilveren strijdwagen terwijl ze door de donkere nacht rijdt. Ze wordt beshouwd als een zeer passionele Godin, met vele minnaars en ze is symbool voor het verlangen dat geassocieerd wordt met de Maan.
Niet alle godheden geassocieerd met de Maan zijn vrouwelijk.
Bij de Azteken was het de mannelijke God Tecciztecatl die bijdroeg aan het onstaan van de Zon en de Maan. Om de mensheid te redden moest een god zichzelf offeren door in een plaatsvervangend vuur te springen om zo een nieuwe zon te worden. Tecciztecatl probeerde vier maal, maar deinsde uiteindelijk toch terug. Een andere God Nanauatzin nam zijn taak over en sprong in het offervuur. Om zijn eer te reden, sprong Tecciztecatl er toch achteraan. Op deze manier ontstonden er twee lichten, de Zon en de Maan.
De Inuit eskimo’s uit Groenland en Alaska hebben dan weer een eerder gruwelijke mythe over de Maan. Zij geloven dat Anningan, God van de Maan, zijn eigen zus heeft verkracht en haar nog steeds najaagt om haar opnieuw te bezitten. Iedere dag volgt hij haar door de hemel; wassende en afnemende maan staan symbool voor Anningan die zijn zus achterna zit om dan daarna voor even te verdwijnen om opnieuw energie op te doen.
Mawu is dan weer een Afrikaans feel-good verhaal over een Maangod die voor altijd een eenheid zal vormen met zijn Zon-godin Liza. Telkens wanneer er een zonne-eclips of maaneclips plaatsvindt, zouden Liza en Mawu samen de liefde bedrijven. Deze legende staat symbool voor de kracht van zon, de maan, liefde en verlangen.
In de hindoeïstische cultuur is Soma een God die geassocieerd werd met de maan. Soma (Soma is Sanskriet voor “maan”) had als taak de hemel en de aarde op hun plaats te houden en was getrouwd met de schemering. Hij wordt dikwijls afgebeeld als een stier. De stier staat symbool voor vruchtbaarheid en vruchtbaarheid wordt dikwijl in verband gebracht met de Maan.
Een nog andere Maan-mythe komt van een Maori stam in Nieuw-Zeeland. Het verhaal gaat over een jong meisje, Rona. Rona was de dochter van de Godin van de Zee en de getijden. Op een nacht toen ze water haalde voor haar kinderen, werd het plots heel donker. De Maan verschool zich achter de wolken en het was onmogelijk nog iets te zien, zodat Rona struikelde over een wortel. In haar ergenis en verwarring, vervloekte ze de Maan en wekte hierbij diens toorn. De Maan greep Rona en haar emmer en tot op de dag van vandaag wordt nog steeds verwezen naar deze legende wanneer het regent. Dit Maori verhaal verwijst naar de invloed van de Maan op de regen, water en de getijden.
Bij de Maya bestaan er vershillende legendes over de Maan en Maangodinnen. Een godin die dikwijls wordt geassocieerd met de Maan is Ixchel, de Godin van de vruchtbaarheid. In de Maya cultuur is zij echter de grootmoeder van Maan en staat ze symbool voor het ouder worden en het verliezen van de vruchtbaarheid. Ze wordt hier meestal gelinkt met afnemende maan.
En dan natuurlijk tot slot. De mythe die hier niet mag ontbreken, Weerwolven. Een van de schepsels die we het meest in verband brengen met de maan, meer bepaald met de volle Maan is de Weerwolf. Deze mythologische figuur komt vooral voor in de Europese folklore. Het gaat hierover een mens die ’s nachts in een wolf met bovenmenselijke kracht en sterk ontwikkelde zintuigen verandert.
Bovenstaande verhalen zijn slecht een kleine greep uit de interessante mythes en legendes over de Maan en accentueren nog maar eens de magie, de schoonheid en het mysterie dat dit hemellichaam zo definieert.
