De zomerzonnewende
De Kelten verdeelden het jaar in twee helften, een donkere helft en een lichte helft. Samhain was de start van de donkere helft, Beltain het begin van de lichte helft. Tussen die twee ‘deuren’ kwamen nog Imbolc en Lughnassadh, zodat het jaar netjes in vier was verdeeld. De eveningen en zonnewendes verdeelden die kwarten nog eens verder op. In tegenstelling tot de heksen van vandaag vierden de Kelten dus geen acht jaarfeesten, ook Litha niet, al ging de zomerzonnewende nu ook weer niet ongemerkt voorbij. Het zijn de Saksen – een groep van Germaanse stammen uit Duitsland die vanaf de 5de eeuw na Christus binnenvielen in wat nu Groot-Brittannië is – die het Germaanse feest van midzomer zoals we dat nu kennen, meebrachten naar de Britse eilanden, waar het uiteindelijk zijn plaats vond in de Engelse tradities.
Volgens de Angelsaksische monnik Bede – de vader van de Engelse geschiedschrijving (8ste eeuw na Christus) en ook de enige bron die de Germaanse godin Eostre vermeldt, maar dit terzijde – noemden de Angel-Saksen de maand juni AerraLitha en de periode na de zomerzonnewende AefterraLitha, vandaar de naam Litha, die is blijven hangen. Ze markeerden de zomerzonnewende – midzomer – met grote vuren om de overwinning van de zon op het duister te vieren. Voor de Saksen en andere Germaanse volkeren uit het noorden van Europa was midzomer belangrijk omdat het haast eindeloze daglicht van midden juni een welkom contrast vormde met de constante duisternis van het midden van de winter. Denk aan Zweden waar het in de winter al om half vijf donker wordt en dan zijn we nog niet eens in het hoge noorden!
Litha is dus het hoogtepunt van de zomer, de zomerzonnewende, de langste dag van het jaar. Het is het moment waarop de zon op haar krachtigst is en nieuw leven volop aan het groeien is in de aarde. Vanaf de dag erna beginnen de dagen weer korter te worden en gaat de zon weer van ons weg, tot we met Yule weer de andere kant opgaan. Haast alle landbouwculturen hebben aandacht voor dat hoogtepunt van de zomer en die periode waarop de zon wel lijkt stil te hangen in de hemel. Het Latijnse woord ‘solstitium’ betekent ook letterlijk “zon staat stil”. De reis van de zon door de hemel is voor alle pré-christelijke culturen een bron van fascinatie en verering geweest. De weg van de zon werd bestudeerd en opgetekend.
Steencirkels zoals die van Stonehenge worden beschouwd als een soort van reuze zonnewijzers. Behalve de geschriften van monniken als Bede vele eeuwen later, zijn er haast geen geschreven bronnen over de Kelten. We weten dus haast niets over hoe de Kelten hun jaarfeesten vierden, maar door die geschriften te interpreteren en te kijken naar eeuwenoude tradities kunnen we er van uit gaan dat midzomer gepaard ging met grote vuren en dat het de periode was om de ruimte tussen de aarde en de hemel te eren.
Faeriemagick
Midzomer is het jaarfeest waarop we de glorie van de zomer en de natuur vieren. Het is dan ook de periode bij uitstek om de elementalen uit de natuur (de faeries!) te betrekken bij magisch werk of rituelen. Er is een reden waarom Shakespaere’s populairste komedie Midzomernachtsdroom heet en niet Midwinternachtsdroom!
In de zomer draait alles uiteraard om vuur en vuurelementalen zijn dan op hun sterkst. De magie van Vuur brengt lust, passie, aantrekkingskracht, verlichting, liefde, seks, zon, warmte en innerlijke kracht. Vuur is bijzonder omdat het alle sferen en werelden met elkaar verbindt. Als je een kaars aansteekt, dan is die zichtbaar in alle werelden. Denk aan de kaarsen die worden gebrand als we hulp of steun willen vragen aan goden en godinnen of als er iemand gestorven is. Van alle elementalen zijn de Vuursalamanders waarschijnlijk het minst gekend, maar elke keer als je het licht aanknipt, een schotel in de oven schuift of water laat koken voor een volle theepot, … hebben we contact met hen. Onze voorouders hadden een beter contact met hen. In die dagen was er nog geen TV en was het gebruikelijk om samen te komen rond het vuur om verhalen te vertellen en van de warmte van het vuur te genieten. Offers van kruiden werden op het vuur gestrooid om de spirits te bedanken voor het levend houden van het vuur. Misschien iets om aan te denken de volgende keer als je vuurkruiden op de barbeceu gooit. De dag van vandaag zijn we ons veel minder bewust van de elementalen die de natuur rondom ons – in de breedste zin van het woord – draaiende houden. Zou er nu nog iemand zijn die de Vuursalamanders bedankt nadat ze de krultang door haar haar heeft gehaald?
Heksen en magiërs hebben over het algemeen echter wel een goede band met deze elementale wezens omdat ze samenwerken: elke keer als we een kaars doen branden in een ritueel, elke keer als we een wierookstaaf aansteken, elke keer als we een papiertje met spells verbranden, zetten we de Vuursalamanders aan het werk. Het is dus belangrijk om deze “Bewaarders van de Vlammen” met het nodige respect te bejegenen. Zij zijn het uiteindelijk die het vuur controleren, niet wij. Je kan hen bedanken met kleine geschenkjes als teken van appreciatie voor het licht en de warmte die ze in onze wereld brengen. Vuursalamanders brengen kracht en moed. Ze zijn de motiverende kracht die ons aanspoort om ons innerlijke vuur aan te steken. Ze geven ons de energie om ons eigen licht uit te stralen en ons levensdoel met volle overtuiging, vitaliteit en kracht waar te maken. Behalve Vuursalamanders zijn er nog andere vuurgeesten die bijvoorbeeld helpen bij aantrekkingskracht en begeerte. Zij worden aangesproken als we de kundalini-energie willen ontwaken die in elk van ons sluimert en die zorgt voor creativiteit, transformatie, genezing en kracht. Ook de Djinn, Arabische woestijnelementalen, zijn vuur elementalen.
Arcadia Coven Antwerpen
Arcadia Coven viert in 2020 hun 20ste verjaardag.
Hou de Facebook pagina (www.facebook.com/arcadiacoven.be/) in de gaten om op de hoogte te blijven van de activiteiten die naar aanleiding van dit feestjaar worden georganiseerd!
